Kiedy Robert Pershing Wadlow miał zaledwie sześć lat, osiągnął już 1,70 metra wzrostu — jak dorosły mężczyzna. W wieku 16 lat miał niesamowite 2,44 metra wzrostu.

Jednak cała jego rodzina była średniego wzrostu i nic w jego dzieciństwie nie przewidywało tak niezwykłej przyszłości.

U Roberta zdiagnozowano rzadką chorobę — gigantyzm przysadkowy. Jego przysadka mózgowa produkowała nadmierną ilość hormonu wzrostu.

Obecnie takie schorzenia leczy się lekami, ale na początku XX wieku nie istniały żadne skuteczne metody leczenia. Ciało Wadlowa rosło przez całe jego życie.

Pomimo trudności fizycznych i ciągłej uwagi ze strony innych, Robert pozostał miłą i przyjazną osobą z dużym poczuciem humoru.

Był w pełni świadomy fascynacji publiczności nim, ale nigdy nie okazywał gniewu — nawet wobec tych, którzy się z niego śmiali.

Jedną z ulubionych rozrywek publiczności było porównywanie swoich stóp do jego — Robert nosił buty w rozmiarze 93, co zawsze szokowało i zadziwiało.

Ze względu na swój wzrost jego ciało było poddawane ogromnemu obciążeniu, zwłaszcza nogi. Musiał nosić ciężki metalowy stabilizator, aby podtrzymywać dolną część ciała.

Ten stabilizator powodował pęcherze na nogach, ale Robert prawie ich nie czuł — jego stopy były pozbawione czucia. Dlatego zawsze ktoś był z nim, aby regularnie sprawdzać, czy jego stopy nie mają urazów.

Jednak pewnego dnia, podczas podróży między miastami, ta osoba nie mogła mu towarzyszyć. Niezauważona rana na jego stopie doprowadziła do poważnej infekcji.

Około tygodnia po infekcji Robert Wadlow zmarł na sepsę, której towarzyszyła wysoka gorączka. Miał zaledwie 22 lata.

Robert przeszedł do historii jako najwyższy człowiek, jaki kiedykolwiek żył — w chwili śmierci miał 2 metry i 72 centymetry wzrostu.