Moja mama ledwo się uśmiechnęła, gdy ją przytuliła. Mój tata nawet nie spojrzał jej w oczy.

Cały posiłek przypominał siedzenie na beczce prochu.

A potem, gdy tylko Mallory wyszła, by odebrać telefon, moja mama pochyliła się, jakby nie mogła się doczekać.

Powiedziała śmiertelnie poważnie: „Kochanie… na pewno chcesz poślubić kogoś tak dużego? Jesteś małym facetem. To nie jest dobra para”.
Mój tata wtrącił się, mówiąc o „zdrowiu” i o tym, że „później będę tego żałować”.
Poczułam, jakby stół stanął na głowie. Na początku nie mogłam tego przetworzyć. Po prostu na nich patrzyłam, myśląc o tym, jak Mallory zawsze dla mnie gotuje, gdy jestem zestresowana, jak zwraca uwagę na każdą małą rzecz, którą lubię, jak jest pierwszą osobą, przy której czuję się całkowicie bezpiecznie.
Nie kłóciłam się. Nie broniłam jej. Po prostu nic nie powiedziałam. Ale później tej nocy, kiedy Mallory zapytała, dlaczego wyglądam dziwnie, zdałem sobie sprawę, że jest coś, co muszę zdecydować — czy dalej grać bezpiecznie z moją rodziną, czy w końcu powiedzieć im, co naprawdę planuję.
Ponieważ jest coś, o czym jeszcze nie wiedzą.
Coś, o czym czekałem, żeby powiedzieć wszystkim.

Zabierałem moją narzeczoną, Mallory, na spotkanie z moimi rodzicami. Jest ciepła, lojalna i niesamowita — ale nie ma rozmiaru dwa. Moja mama ledwo się uśmiechała. Mój tata nie chciał na nią patrzeć. Gdy tylko wyszła, zaczęli się zastanawiać, czy naprawdę chcę poślubić „kogoś tak dużego”. Pozostałem w milczeniu. Ale tej nocy, leżąc obok Mallory, wiedziałem, że muszę przestać pozwalać im kontrolować moje życie. Więc powiedziałem im prawdę — bierzemy ślub i przeprowadzamy się do Kalifornii,

aby otworzyć jej wymarzone studio kulinarne. Opierali się, ale z czasem zobaczyli to, co ja zawsze wiedziałem: Mallory nie była tylko rozmiarem. Była moją przyszłością. Miłość nie polega na spełnianiu oczekiwań. Chodzi o stanie obok osoby, która czuje się jak w domu.